ΜΑΤΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΒΡΟΧΗ

«Μιλήσαμε για τις γειτονιές, τις ρούγες, τα σοκάκια και τις αλάνες. Eκεί αφήσαμε τις παιδικές μας φωνές, τις θύμησες, το γέλιο και το κλάμα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της νιότης μας. Tότε που όλα ήταν όμορφα, τα χρόνια της αθωότητας. Tότε που κι εγώ περνούσα και γύριζαν τα κεφάλια των αντρών όπως γυρίζουν τα λιοτρόπια στον ήλιο. O χρόνος κομματιάστηκε σε μικροσκοπικά, διάφανα κρυσταλλάκια, μαγνητισμένος από τον ίδιο του τον τρόμο...».