ΚΑΘΟΥΡΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ

Καθούρι λέει ο πατέρας μου την ξαφνική νεροποντή, που δεν προλαβαίνεις ν' ανοίξεις ομπρέλα και το βάζεις στα πόδια μουσκεμένος ως το κόκαλο. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, που λες και γεννήθηκαν πρόσφυγες, μου φαίνεται πως κάθε τόσο ένα καθούρι ανέτρεπε τη ζωή τους, τους έκανε να τρέξουν για να σωθούν ν' αναζητήσουν απάγκιο από την κοσμοχαλασιά και να μαζέψουν τ' απομεινάρια.

Από τον Πόντο στη Σμύρνη και στον Πειραιά, στον Αι Στράτη και στη Ρουμανία. Ένας Ελληνισμός, πρόσφυγας που περιπλανιέται με τη νοσταλγία αυτού που αφήνει και την αγωνία να ριζώσει σε μια Ελλάδα που αλλάζει. Έρμαια των γεγονότων σ' ένα οδοιπορικό που ακόμη ζητάει εξηγήσεις και δικαίωση, άνθρωποι αναγνωρίσιμοι, σε τόπο και χρόνο μοιραίο.

Ο Νώντας και η Ειρήνη, ο Ιορδάνης και η Λουκία, από διάφορα σημεία της Μικρασίας, θα ακουμπήσουν ο ένας στον άλλον, να βρουν παρηγοριά και δύναμη. Κομπάρσοι στην πορεία της ιστορίας, που χαράσσεται γι' αυτούς, αλλά και όχι από αυτούς. Ο άνθρωπος δημιουργός της ιστορίας ή δημιούργημά της;