ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΣΚΕΨΗ

ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Η ιστορία ανέκαθεν αποτελούσε πεδίο αντιπαραθέσεων στο σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα. Πολλές φορές, οι αντιπαραθέσεις αυτές, στις δυτικές κοινωνίες και στην χώρα μας προσφάτως, υπήρξαν και διαμάχες για την φύση της εθνικής «κουλτούρας» και του «πολιτισμού». Στην Ελλάδα, η διδακτική της ιστορίας, κυρίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αποτελεί αποκλειστική ενασχόληση των παιδαγωγών. Η σχολική ιστορία εμφανίζεται ιδεολογικά φορτισμένη ενώ λησμονείται ότι και η διδασκαλία της ιστορίας είναι ένα γνωστικό αντικείμενο.

Η συγγραφέας διερευνά τα δύο κεφαλαιώδη ζητήματα της ιστορικής εκπαίδευσης: α) ποια ιστορία διδάσκεται και γιατί, β) πώς διδάσκεται και γιατί. Αντιμετωπίζει την ιστορία ως έναν κλάδο διδακτικό και θεωρεί δεδομένη την οργάνωσή της σε μαθησιακό αντικείμενο, λαμβάνοντας υπ' όψιν τα ειδοποιά της γνωρίσματα, από την δόμησή της ως επιστήμης έως την χρήση της. Διερευνά δε σε θεωρητικό επίπεδο τι είναι ιστορική σκέψη, ενώ μέσω ανάλυσης περιεχομένου των συγχρόνων αναλυτικών προγραμμάτων (Μεταπολίτευση έως το 2003), με βάση τα οποία συνεγράφησαν τα σχολικά εγχειρίδια, τι είδους ιστορική σκέψη καλλιεργείται στους Έλληνες μαθητές του Δημοτικού Σχολείου.