ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Ζεις και ζεις και ζεις. Γράφεις και γράφεις και γράφεις. Από νωρίς, από την πρώτη αρχή, τα έχεις συνυφάνει, ζωή και γράψιμο, τα έχεις καλώς συγκεράσει, τα έχεις κάνει ένα. Το γράψιμο να μην είναι παρά αναφορές, σχεδόν με την στρατιωτική έννοια, ύστερα από περιπολίες σε ζώνες άγνωστες, ή/και ναρκοθετημένες, αλλά να είναι, επίσης, μια αλληλουχία από καρτ ποστάλ που λένε τηλεγραφικά στους φίλους ποια μέρη, ποιες γαίες επισκέφτηκες. Συχνά, γράφαμε για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα άλλων, όχι από ραθυμία ή ατολμία, αλλά ως homage σε δημιουργούς και ανθρώπους της περιπέτειας που μας συγκλόνισαν από την εφηβεία μας. Το να γράφεις σήμαινε για μας: εκφράζω ευγνωμοσύνη. Σήμαινε επίσης, και εξακολουθεί να σημαίνει: απολογούμαι για όσα με οδήγησαν σε κάποιους ολέθρους και διασυρμούς, αλλά και εκθειάζω ακριβώς αυτά που με οδήγησαν σε σε κάποιους ολέθρους και διασυρμούς, διότι αυτά ακριβώς με έκαναν αυτό που είμαι, μου επέτρεψαν να γίνω αυτό που έγινα.