ΙΝΔΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΑΝΑΝΓΚΑ ΡΟΝΓΚΑ

Ανάμεσα στα 1870 και στα 1880 εμφανίστηκαν στην Αγγλία δύο κλασικά πια έργα της ινδικής λογοτεχνίας. Το Ανάνγκα Ράνγκα του Καλιάνα Μάλλα και το Κάμα Σούτρα του Βατσιαγιάνα. Δυο έργα που έχουν σαν κοινό γνώρισμα πέρα απ' τις ομοιότητες του περιεχομένου τους ότι αντιμετωπίστηκαν από τους Ευρωπαίους με τον ρηχό τρόπο της «πολιτισμένης» ανωτερότητας και συμπάθειας.

Το αποικιακό και ταυτόχρονα πουριτανικό πνεύμα που διαποτίζει τις πρώτες εκδόσεις αυτών των έργων, έδωσε προτεραιότητα σε μια καθαρά «εθνολογική» ερμηνεία, συλλέγοντας τα παράδοξα και παράξενα για το δυτικό άνθρωπο στοιχεία.

Έτσι παραμελήθηκε το τεράστιο δυναμικό τους και η βασική τους επιδίωξη, δηλαδή ν' αποτελέσουν ουσιαστικά βοηθήματα της ερωτικής ζωής των ανθρώπων. Ο έρωτας αποσυνδέθηκε από το φιλοσοφικό-θρησκευτικό του πλαίσιο κι έτσι χάθηκε ο χαρακτήρας της «άσκησης», που είναι στην ουσία ο σκοπός του.