Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Από μικρό παιδί με βασάνιζαν τα μεταφυσικά προβλήματα και ο θάνατος. Δεν με ικανοποιούσαν οι εξηγήσεις του παπά και στη συνέχεια του καθηγητή θεολόγου στο γυμνάσιο. Κι αυτός ο ευλογημένος, αν του κάναμε κάποια ερώτηση, η απάντηση ήταν στερεότυπα πάντα η ίδια: "Αυτό έχει αλληγορική σημασία". Έβαζε αυτή την απάντηση για ασπίδα και στην ουσία δεν μας εξηγούσε τίποτα.
Και η εκκλησία από την άλλη, ασφυκτική και βασανιστική. Να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και να στεκόμαστε όρθιοι, δεν θυμάμαι πόση ώρα, να κουράζονται τα πόδια μας και να μην καταλαβαίνουμε τι έλεγαν ο παπάς και οι ψάλτες. Κι όταν ρωτούσες τον παπά πως η Παναγία αφού γέννησε έμεινε παρθένα, να σου λέει ότι όπως ο ήλιος περνάει από το τζάμι χωρίς να το σπάσει, έτσι και η Παναγία έμεινε παρθένα.

Το σπίτι μας ήταν ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό και εκεί ο πατέρας μου είχε εργαστήρι αγγειοπλαστικής. Μένοντας στην ερημιά, δεν μου άρεσε να μην έχω εξηγήσεις σ' αυτά που συνέβαιναν γύρω μου, ημέρα και νύχτα. Κι αν προσπαθούσαν οι άλλοι να τα αποδώσουν στην παρουσία του Θεού η του διαβόλου, εγώ δεν τα πίστευα.
Δεν έβλεπα κανένα Θεό πουθενά. Όσο για τους διαβόλους ειδικά τη νύχτα, πάντα ξεκαθάριζα την απορία μου διαπιστώνοντας ότι ήταν ένα άγριο ζώο, συνήθως αλεπού. Τα θρησκευτικά για μένα στο Γυμνάσιο δεν είχαν διαφορά από την μυθολογία. Στην μυθολογία μας έλεγαν ότι οι άνθρωποι τότε πίστευαν σε δώδεκα θεούς που κατοικούσαν στον Όλυμπο και είχαν υπερφυσικές ικανότητες.

Το ίδιο ακριβώς καταλάβαινα και στα θρησκευτικά. Ότι δηλαδή οι άνθρωποι πίστευαν και πιστεύουν σε κάποιο Θεό που όμως δεν υπάρχει. Αρέσει βλέπεις στους ανθρώπους να ζουν με ψευδαισθήσεις.