Η ΡΟΔΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΘΟΣ

Δεν πρόλαβε να τελειώσει το συλλογισμό του. Το αρρωστημένο του πάθος ξεχύθηκε σαν αφηνιασμένο άλογο κι έπεσε πάνω στο κορμί της με ζωική ορμή.

Εκείνη δεν ξαφνιάστηκε. Το αντίθετο. Έδειχνε σαν να τον περίμενε.. Χρόνια την έκαιγε ο ίδιος κρυφός πόθος. Πέντε φορές τον έκλεισε μέσα στην αγκαλιά της, με διψασμένη, ατελείωτη ηδονή, ως το πρωί που ο Ραδάμανθυς έφυγε, να την κοιτάξει πια στα μάτια. Με την αίσθηση μιας γλυκιάς και μαζί οδυνηρής άλωσης, σαν να αγκάλιασε το ίδιο το είδωλό του, βγήκε στη γιατρειά της αγκαλιάς του ανέμου...