Η ΨΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Ο άνθρωπος είναι το ύψιστο δημιούργημα. Ορθότατα οι μεγαλύτερες αξίες και ιδέες βρίσκονται σε τροχιά γύρω από την ύπαρξή του. Είναι, όμως, αρκετό να συνδέουμε την αγάπη και τον άνθρωπο μόνο μέσω της ερωτικής καλοδιαφημισμένης πλευράς; Μήπως αυτό είναι άδικο για την ίδια την αγάπη; Λιγοστό;
Ξεκίνησα να περπατάω φορώντας το παιδικό μου παντελονάκι το 1938 και στο δρόμο άλλαζα, μεταμορφωνόμουν. Πήγαινα. Στις χιλιάδες διαδρομές μου υπήρχε ένας κοινός παρανομαστής, ο ίδιος πάντα, ολόιδιος προορισμός.
Μετά ήρθαν οι άνθρωποι, το χωριό κι εκείνη η κακοτράχαλη πλαγιά η τόσο προκλητική και συνάμα γοητευτική. Εκεί που αναμετρήθηκα με το χώμα και τον αέρα, με τα φαντάσματα και τις θύμησες μα πιότερο με εκείνον τον αιώνιο αντίπαλο, τον ίδιο μου τον εαυτό. Η ανακάλυψη ήταν μία. Μέσα από αδρανή περάσματα και ακίνητα υλικά, είδα την πνοή να γεννιέται.
Δεν υπάρχει τίποτα αν η αγάπη δεν ορίζει την ψυχή όπως και πάνω στην πέτρα...