Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΝΔΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟΥ ΕΚΜΙΣΘΩΤΗ

Στη θεωρία και τη νομολογία του ημεδαπού δικαίου εμφανίζεται περίπου ως δεδομένο ότι στις περιπτώσεις ανώμαλης εξέλιξης της σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης παρέχεται από την ημεδαπή έννομη τάξη στο χρηματοδοτικό «εκμισθωτή» η δυνατότητα να αιτηθεί την απόδοση της νομής κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων.

Το ερώτημα που εν προκειμένω τίθεται είναι το ακόλουθο: Πώς συμβιβάζεται η κοινή παραδοχή ότι στο πλαίσιο της κατάσχεσης, ο εκπλειστηριασμός των κατασχεμένων αποτελεί την ultima ratio της διαδικασίας με την παραδοχή ότι σε μια κατ' ουσία χρηματοδοτική σύμβαση «αυτονόητο» είναι ότι μπορεί να ζητηθεί η απόδοση του «μισθίου» μέσω του πρώιμου διαδικαστικά σταδίου των ασφαλιστικών μέτρων. Αφετηρία της ερμηνευτικής προσπάθειας είναι η νομολογία. Σε αυτή, άξιο παρατήρησης είναι πως το ζήτημα της συνδρομής «επικείμενου κινδύνου» θεωρείται αυτονόητο και το κέντρο βάρους της διαδικασίας βρίσκεται στο ζήτημα της εγκυρότητας της καταγγελίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση -ακόμα και όταν απειλείται η υγεία- η νομολογία επιδεικνύει σημαντική αυτοσυγκράτηση κατά τη συγκεκριμενοποίηση της έννοιας αυτής. Αντίθετα, στο πλαίσιο της παρούσας προβληματικής, πρέπει να παρατηρηθεί ότι οι αιτιολογίες γίνονται όλο και πιο ελλειπτικές, η προσέγγιση των νομικών διατάξεων γίνεται όλο και πιο αφαιρετική και τα λογικά «άλματα» ανάμεσα στο ερώτημα της λήξης της σύμβασης και της ανάγκης προσωρινής ένδικης προστασίας καθίστανται όλο και πιο εμφανή. Πού οφείλεται αυτή η στάση;

Όπως καταδεικνύεται στο έργο «Η Προσωρινή Ένδικη Προστασία του Χρημοτοδοτικού ‘’Εκμισθωτή’’», η αιτία της στάσης αυτής πρέπει να αναζητηθεί α) στην έλλειψη εξοικείωσης με το συμβατικό μηχανισμό της χρηματοδοτικής «μίσθωσης» και με τους σκοπούς που αυτός υπηρετεί, β) στη μη συνειδητοποίηση του υποκρυπτόμενου χαρακτήρα του χρηματοδοτικού «εκμισθωτή» ως δανειστή χρηματικής απαίτησης, γ) στη μη συσχέτιση του στοιχείου αυτού με το σύστημα της ικανοποίησης χρηματικών απαιτήσεων και τις εμπεριεχόμενες σε αυτό θεμελιώδεις επιλογές του Έλληνα νομοθέτη και δ) στην ταύτιση των εννοιών της «ποιότητας» της εμπράγματης εξασφάλισης του χρηματοδοτικού «εκμισθωτή» με την «ταχύτητα» της ικανοποίησής του. Μεθοδολογικά, η λύση που δίνεται είναι stricto sensu. Ειδικότερα, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η έκδοση ασφαλιστικών μέτρων νομής στις περιπτώσεις αυτές αποκλείεται.

Η ανάπτυξη των θεμάτων του βιβλίου «Η προσωρινή ένδικη προστασία του χρημοτοδοτικού ‘’εκμισθωτή’’» χωρίζεται σε τρία κεφάλαια: Αρχικά παρατίθεται μια τυπολογία συχνά εμφανιζόμενων στην πράξη περιπτώσεων, η οποία καταδεικνύει τα προς επίλυση ζητήματα της παρούσας προβληματικής. Στη συνέχεια ακολουθεί η εξέταση του μηχανισμού και του σκοπού της χρηματοδοτικής «μίσθωσης» σε συνάρτηση με τις αξιολογήσεις του ΚΠολΔ, όπως αυτές αποτυπώνονται αφενός στην αναγκαστική εκτέλεση για την ικανοποίηση χρηματικών και μη χρηματικών απαιτήσεων και αφετέρου στο σύστημα της προσωρινής ένδικης προστασίας. Ακολούθως, εξετάζονται τα ανακύπτοντα εν όψει της ανωτέρω ανάλυσης ζητήματα της έννοιας του «νομέα», του περιεχομένου της απαγόρευσης προσβολών δικαιωμάτων τρίτων -υπό το πρίσμα του συστήματος των προνομίων- αλλά και η ερμηνευτική οριοθέτηση της έννοιας της απαγορευμένης ικανοποίησης δικαιώματος μέσω της αναγωγής στις αποτυπωμένες στο σύστημα της προσωρινής επιδίκασης απαίτησης αξιολογήσεις. Τέλος, επιχειρείται η ανάδειξη της αντιστρόφως ανάλογης σχέσης μεταξύ της κατά το ουσιαστικό δίκαιο προστασίας του ασφαλιστέου δικαιώματος και της έννοιας του «επικείμενου κινδύνου».