Η ΠΟΛΗ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ

Δεν είμαι συγγραφέας, δεν είμαι φωτογράφος. Ένας λυσσαλέος περιπατητής είμαι, που υποφέρω από πολύ εαυτό.
Όλοι αυτοί οι σύγχρονοι φαρμακοί, οι καυσοκαλυβίτες πετσοκομμένων ιστοριών, οι αποκολλημένοι από τη σπηλαιογραφία του μέλλοντος, διεκδικούν την προσοχή μας μέσα από προσευχές του Κακού ή παραμιλητά ατόφιας λογοτεχνίας. Οικοδεσπότες του έξω (ενός χαοτικού, ενός διεστραμμένου σπιτιού), τρώνε και παρατηρούν κοιμούνται και παρατηρούν, γελάνε και παρατηρούν, κλαίνε και παρατηρούν, θυμούνται και παρατηρούν, πεθαίνουν και παρατηρούν - παρατηρούν το ανασταλμένο βλέμμα τους.
Η πόλη στα γόνατα είναι τα κόπρανα ενός ευτυχισμένου σκύλου, τα ιμάτια ενός λιντσαρισμένου, το ουρλιαχτό ενός σεραφείμ των σκουπιδιών.
ΜΙΣΕΛ ΦΑΙΣ