Η ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Η ιστορία ξεκινά στην Ελβετία, όπου ο αφηγητής εργάζεται ως διερμηνέας στο Τμήμα Αλλοδαπών όπου Ρώσοι πρόσφυγες ζητούν άσυλο. Όλοι λένε τις ιστορίες τους: κάποιοι ήρθαν στη Ζυρίχη από την Τσετσενία, άλλοι από ορφανοτροφεία, κάποιοι έχασαν τα σπίτια τους στον πόλεμο ή είναι αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας των γονιών τους ή είναι οι ίδιοι θύματα βιασμού, βασανιστηρίων, διωγμών... Λένε όλες αυτές τις ιστορίες για έναν λόγο, για να μείνουν. Η μία τρομερή ιστορία ακολουθεί την άλλη, μια ατελείωτη αλυσίδα ερωταπαντήσεων. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι αληθεύει και τι όχι. Στο τέλος όμως δεν έχει πιο καμιά σημασία αν τα γεγονότα είναι αληθινά. Σημασία έχει μόνο η ίδια η ιστορία. Έχουν τη δυνατότητα να ξαναγράψουν της ζωές τους, να κάνουν μια καινούργια αρχή, να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο διερμηνέας γίνεται ο μοναδικός σύνδεσμος ανάμεσα στους δύο κόσμους, ο φύλακας της πύλης του παραδείσου. Μόνο αυτός μπορεί να τους λυτρώσει. Μόνο με μια λέξη.

Ανάμεσα στις συνεντεύξεις ο διερμηνέας γράφει γράμματα προς τον γιο του. Τα γράμματα αυτά δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ στον παραλήπτη τους και σε αυτά περιγράφει τη ζωή του ως υπαλλήλου στο «Ελβετικό Υπουργείο ’μυνας του Παραδείσου». Αναθυμάται το παρελθόν του, ανακαλεί και αναβιώνει τη χαμένη του αγάπη που απηχεί μεγάλες ιστορίες αγάπης της παγκόσμιας λογοτεχνίας - Δάφνις και Χλόη, Τριστάνος και Ιζόλδη.

Στο μεταξύ διαβάζει την Κύρου Ανάβασις του Ξενοφώντα. Έτσι, αφού ο γραπτός λόγος έχει τη δύναμη να ξαναγεννά το παρελθόν, η πορεία των ελλήνων μισθοφόρων προς τη θάλασσα εκτυλίσσεται τώρα, διασχίζουν ερήμους και χωριά, περνάνε ποτάμια, συναντούν μια ομάδα τσετσένων προσφύγων που έχουν κατέβει από τα βουνά, ορκισμένοι να πεθάνουν αλλά να μην παραδοθούν στους Ρώσους. Ο χρόνος δεν έχει πια καμία σημασία και η συνάντησή τους μοιάζει φυσική καθώς συνεχίζουν το ταξίδι τους μαζί.

Συνεντεύξεις, επιστολές, αναμνήσεις, ερωτικές ιστορίες, Έλληνες, Τσετσένοι όλοι συνδέονται με μια και μόνη αλυσίδα γεγονότων, πεπρωμένων που απηχεί η μια την άλλη έξω από τον χρόνο.

’λλη μια χαρακτηριστική φωνή σε αυτή τη χορωδία είναι το φανταστικό ημερολόγιο της Μπέλα ή Ιζαμπέλα Γιούργιεβα, μια ρωσίδας τραγουδίστριας, η οποία είναι διάσημη για την ομορφιά της και τις κοινωνικές της επαφής το οποίο ο κεντρικός ήρωας χρησιμοποιεί για να γράψει τη βιογραφία της ή να την ξαναφέρει στη ζωή όπως ο ίδιος θέλει να πιστεύει μέσα από τη βιογραφία της. Δεν είναι παρά το ημερολόγιο ενός κοριτσιού στο οποίο περιγράφει την παιδική της ηλικία, τους ερωτικούς της δεσμούς, την επιτυχία της, τα πάνω και τα κάτω της, αλλά με κάποιον τρόπο καταφέρνει να αποτυπώσει όλη την εποχή: προσοβιετική, σοβιετική και μετασοβιετική, τα τελευταία εκατό χρόνια δηλαδή.

Μάστορας διαφορετικών στιλ, ο Σίσκιν γράφει μια ωδή στη λέξη και τον λόγο. Ο κόσμος μας είναι μαγικός επειδή μπορούν να ειπωθούν ιστορίες. Είναι απρόβλεπτος και ρευστός αλλά ό, τι υπήρξε θα υπάρχει για πάντα χάρη στον γραπτό λόγο.

Το μυθιστόρημά του είναι αυτοβιογραφικό καθώς όπως και ο κεντρικός του ήρωας ο Μίκαελ Σίσκιν εργάζεται ως διερμηνέας σε Τμήμα Αλλοδαπών.