Η ΚΕΝΗ ΜΟΥ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΙ ΑΝΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

Τι εστί και προς τί, και πρός τινας καταπευθύνεται "ούτιος" ο ανακατανόητος οδύσσειος παραλογισμός μου;

Πλην-έθεσα το ως ανωκάτω επωνύμιον ετοιούτου του οπισθοφιλίου κακωσκείμενου, ίνα σας εισεξαγάγω τετεθλασμένα εις το στηλύφος, ωιμέ και μη της πατερημητέρας μου Κενής Διαθήκης. Λοιπόν, άνευ λυπομανίας, και εις πλέοντα απλελληνικά, εθνυμούμενος τις Αντικριτικές, Σολομωνίδιες, ανίδιες εγγραφές μου, αειβαλλεισβάλλω κατά την πλαγευθείαν ανισογγραμμήν μου, ως παρανόμιμος αδικαιούχος τιτουλάριος, εις την ερμοχώραν των αθαυμάτων της οινοπνευματικής καινοκενογραφής μου.

Και νυν, εις αντιπλάγιον πρώτον προβυζαντινόν ήχον, επανεισέρχομαι εις το θέμα μου, ασχέτως εάν είχα εισέλθει, ή όχι, προηγουμένως. Ούτως ή άλλως, ευλογημένος πας ο εισερχόμενος, είτε είναι αρχάριος, είτε αναρχικός. Αλήθεια σκεφθήκατε ποτέ τι ήταν ο άναρχος λόγος; Μήπως δεν ήταν μόνον ο χωρίς αρχές, αλλά κι εκείνος "ο χωρίς αρχή-και χωρίς τέλος", όπως λέει ο Μόνικιν ο ήρωας της Κενής Διαθήκης στο παρθενογεννημένο χωρίς αρχή και τέλος έργο μου, "Ο Προτελευταίος των Μόνικιν", (ένα θεατρικό μου μονόπρακτο, όπερ αποτελεί "οπερατικά", και την γενεσιουργική αιτία, της υπάρξεως της Κ.Δ. μου); Ή μήπως ο Μόνικιν είμ' εγώ, όπως εξομολογήθηκα σε μίαν απάντησή μου στο κύριο ερώτημα κάποιων φοιτητών του κολλεγιακού Πανεπιστημίου της Βοστώνης, σε μια συζήτηση που είχα μαζί τους μέσω Skype από την Αίγινα, μιμούμενος τον Gustave Flaubert, τον ειπόντα πρώτος για μια ηρωίδα του: "Madame Bovary, c'est moi?"

Όπως σ' ένα άλλο ερώτημα των φοιτητών, ποια ήταν η αφορμή της συγγραφής της αμώμου συλλήψεως αυτού του ήρωα, η απάντησίς μου ήταν: "chercher la femme". Ή μάλλον για να μη ρίχνουμε όλα τα μη καλά στις γυναίκες, ζητήσατε και την αυτοκτονική τάση που δεν κρύπτει κάθε άρρην ποιητής μέσα του. Γιατί ο Μόνικιν ζει την προτελευταία μέρα ή νύχτα της ζωής του, που δεν φαίνεται απαραιτήτως να είναι ούτε η τελευταία, ούτε η προτελευταία.

Μένει και θα παραμένει αιωρούμενο ένα πιο ανεξήγητο, ως "προμητερικό" αμάρτημα, ερώτημα: γιατί αυτή η ακατανόητη γλώσσα; Γιατί πρέπει να υποστεί την ταλαιπωρία το αναγνωστικό κοινό να καταλάβει -όπως είπαν οι πιο πολλοί κριτικοί για τον James Joyce- ένα ακατάληπτο νεογλωσσοπλαστικό κείμενο οποιουδήποτε νάρκισσου συγγραφέα;

Εγώ, και δεν σας το κρύβω, αρέσκομαι να γεύομαι το κείμενο της Κενής Διαθήκης μου, έστω και αν "βαλαντώνει" το σχεδόν ανύπαρκτο "αγνωστικό" κοινό μου. Αλλά εγώ, αν και δεν το δείχνω, νάρκισσος δεν είμαι. Γιατί εάν, όπως έχω ξαναπεί, τρως και πίνεις, για δική σου ευχαρίστηση, ποτέ δεν γράφεις μόνον για τον εαυτό σου, ούτε στην ίδια σου την διαθήκη. Χρειάζεσαι πάντοτε κάποιον να σε περιμένει, να σε διαβάζει, ή να σ' ακούσει, όπως ένα παιδί που δεν του αρέσει να παίζει μόνο του.

Στον πρώτο μου τόμο της Κενής Διαθήκης είχα βάλει σε μια λευκή σελίδα, σαν προμετωπίδα, αυτοειρωνευόμενος, το αριστοτέλειον επίγραμμα "Σοφόν το σαφές". Ενώ στον δεύτερο τόμο, την "Απορεία προς τα Έθνη" το ηρακλήτειον "Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί" χωρίς καμμίαν δόσιν αυτοσαρκασμού.