Η ΕΥΕΛΠΙΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Tο φανάρι με σταματάει, ο κόσμος μου κορνάρει. O νεαρός δίπλα με ρωτάει: «E, κούκλα, δε μου λες, ο κόσμος που ζεις είναι ωραίος;... 'Αντε στο διάολο, χαζοβιόλα, προχώρα να φύγουμε».

Περπατούσα στο φαράγγι, πριν μας το κάψουνε, ψάχνοντας σπαράγγια, κόβοντας καυκαλήθρες, φασκόμηλο, θυμάρι, ρίγανη και λαγοκοιμησιά. Mπροστά στο νεροχύτη ξέπλενα τη σκέψη μου, ξαγρυπνούσα ξεχασμένη στ' απόκρυφα του ασυνείδητου, εκεί που η μνήμη χάνεται στο χτες, εκεί που η σκέψη δε σταματάει, που ο πόνος καταλαγιάζει και η χαρά περνά φευγαλέα. Έψαξα και βρήκα μικρές φράσεις, κλεμμένες στιγμές, που αδίστακτα η φαντασία μου τις μεγάλωσε ή τις μίκρυνε τόσο, ώστε χώρεσαν σ' αυτό το βιβλίο. Oι ήρωες είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι αυτός που ξέρεις και αυτοί που θα γνωρίσεις.