Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 1923-1932

Βασισμένη κατά κύριο λόγο σε αδημοσίευτο μέχρι σήμερα αρχειακό υλικό, αυτή η μελέτη επιχειρεί να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική διπλωματία παρακολούθησε από την επαύριο της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης τα διαδοχικά βήματα της ’γκυρας, τα οποία, παρόλες τις αμφιταλαντεύσεις και τις κατά καιρούς παλινωδίες, οδήγησαν τελικά το 1932 στην εισδοχή της Τουρκίας στην Κοινωνία των Εθνών.

Πιο συγκεκριμένα, καταδεικνύεται ότι η Αθήνα, μολονότι δεν αντιτάχθηκε ποτέ στην προοπτική η Τουρκία να καθίστατο μέλος της Κοινωνίας των Εθνών, αντιμετώπισε με επιφυλακτικότητα το ενδεχόμενο αυτή η εξέλιξη να συνοδευόταν από την εξασφάλιση ειδικών προνομίων για την τουρκική πλευρά, όπως λόγου χάρη η κατάληψη μόνιμης ή έστω ημιμόνιμης έδρας στο συμβούλιο του οργανισμού. Επισημαίνεται επίσης ότι μετά τη συνομολόγηση του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας τον Οκτώβριο του 1930, γεγονός που σηματοδότησε την απαρχή της προσέγγισης ανάμεσα στα δύο γειτονικά κράτη, η Ελλάδα υποστήριξε σθεναρά την υποψηφιότητα της Τουρκίας, εκτιμώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα ενισχυόταν ακόμη περισσότερο η στενή ελληνοτουρκική συνεργασία.