Η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ

Μονάχα να μπορούσες να 'βλεπες αυτά που έχω δει πύλες που ξανανοίξανε όνειρα και νοσταλγία υπόκλιση σε κάθε παράνοιας πληγή στάχτη και παραλήρημα αυτοδημιουργία. Ασυλα που φιλοξενούν τροφίμων υπολογική ιδανικά που εξασθενούν σ’ επίγεια τιμωρία ιδέες που αν μεταφραστούν προσφέρουν ηδονή κάθαρση διάκριση ανάπαυση κι ευδαιμονία. Ζευγάρια κλαίνε και πενθούν με στήριγμα σε προσευχή και συνειδήσεις κομματιάζονται μ’ αντάλλαγμα ελευθερία σκιές που τρεμοπαίζουνε θολώνουν οι ουρανοί δρόμοι που φανερώνουνε δυσεύρετη θεογνωσία.