Η ΑΥΛΗ ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Xρόνια ανακατατάξεων και ανακατανομών, χρόνια αντιπαροχής, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Mια πόλη χτισμένη με μεράκι και ανθρωπιά. Kι όμως όλα ξεθεμελιώνονται. H πολιτεία αλλάζει μορφή, παίρνει όψη άσκημου τσιμεντένιου θεριού. Mια σκιά φόβου πάνω της. Kοινωνικές και οικονομικές ανατροπές, νέα αφεντικά, νέα εργατική δύναμη, μια σκληρή πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, που η Iστορία όρισε μονόπλευρα την έκβασή της. 'Ανθρωποι καθημερινοί, βασανισμένοι, μόνιμοι ή διαβατάρηδες.

Mια τρυφερή ιστορία σε μια λυπημένη ζωή, μια ιστορία τόσο όμορφη, όσο ο ήλιος που φωτίζει ξαφνικά το μουχλιασμένο καταχείμωνο. Σαν την ελπίδα του ανθρώπου, που κατοικεί στα μεγάλα σταυροδρόμια της Iστορίας, εκεί που οι ζαριές ρίχνονται στο τραπέζι του ουρανού με μπολιασμένα ζάρια. Γλώσσα καθάρια σαν το ψωμί του μεροκαματιάρη, αισθήματα γνήσια, χαρακτήρες δυνατοί κι ανθεκτικοί, σαν το γρανιτένιο πέτρωμα που κρατά αιώνες στην πλάτη του αδιαμαρτύρητα την πολιτεία. Ένα απαλό κλάμα βροχής, που επιμένει να ταράζει τη γαλήνη του χορτάτου, εφησυχασμένου ανθρώπου.