ΓΚΕΜΠΕΛΙΑ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΣΙΝΑ

Παρόλο που ο Ράτζαπ ήξερε καλά το δρόμο της επιστροφής, είχαμε χαθεί. Κι όμως, ήμαστε χαρούμενοι που συνεχίζαμε να δοκιμάζουμε την αντοχή των ζώων. 'Αλλωστε τι πιο ωραίο να χάνεσαι μέσα στην έρημο χωρίς φαΐ, χωρίς νερό και το κυριότερο χωρίς κουβέρτες. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τη νύχτα που θα έπεφτε το κρύο...Σιωποϋσα. Σκεφτόμουν πως ήμουν μόνο δεκαέξι χρονών. Η φλόγα μέσα μου μόλις είχε ανάψει. ’ρχισε να σκοτεινιάζει. Συνεχίσαμε να βαδίζουμε αργά, σιωπηλοί, που και που κοιταζόμασταν. ...

Το σούρουπο στην έρημο κρατάει ώρα πολλή. Έπειτα ένα μαύρο σεντόνι ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Μέσα σε μία στιγμή όλα τα αστέρια ανάβουν μαζί. Η ζεστή άμμος αποκοιμιέται στην αγκαλιά της δροσιάς. Οι καμήλες τις νύχτες επιταχύνουν το βήμα τους. Όσο κι αν θες να τις κρατήσεις φοβούμενος το σκοτάδι και τα κακοτράχαλα μονοπάτια, αυτές περπατούν όλο και πιο γρήγορα κοιτώντας νευρικά πότε δεξιά πότε αριστερά, με τα μικρά τους αυτιά τεντωμένα ίσια μπροστά, να προσπαθούν να ακούσουν της ερήμου τους ανύπαρκτους ήχους. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι αυτός που κάνουν τα πέλματά τους καθώς βυθίζονται μέσα στην άμμο. Ξαφνικά, σταματάνε και αφουγκράζονται. Ύστερα, νευρικές και καχύποπτες, συνεχίζουν πάλι ν' αφήνουν πίσω τους ίχνη.

Μέσα στην έρημο χωρίς τη βοήθεια του άλλου είσαι χαμένος. Κι όμως, μέσα στην έρημο, ακόμα κι όταν είσαι μόνος, δεν νιώθεις μόνος ποτέ. Κάπου θα βρεθεί μία απρόσμενη πηγή να σε δροσίσει ή μία χουρμαδιά για να ανάψεις το βράδυ φωτιά ή μία μικρή σπηλιά μέσα στο βράχο. Ακόμα και τίποτα από όλα αυτά να μη βρεθεί στο δρόμο σου, πάλι δεν είσαι μόνος...