ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΣΑΝΤΜΠΛΟΥΜ

Πολύ θα ήθελα να πυροβολήσω αυτόν που πρωτοέβαλε σαξόφωνο σε ταινία πορνό. Δεν ξέρω, κάτι τέτοιες δεν είναι οι σκαιές σκέψεις που κατακλύζουν το πολύ γερασμένο μυαλό; Ευτυχώς δεν τα έχω ακόμη χαμένα (φοβάμαι πιο πολύ το να μην με κατανοούν οι γύρω μου από το να πεθάνω). Δεν είμαι ούτε τρελός και νομίζω (εκτός από μια-δυο περιπτώσεις) δεν υπήρξα ποτέ παράφρων. Δεν μπορώ να πω πως από μόνο του αυτό είναι ενθαρρυντικό για τις προοπτικές μιας ζωής, αλλά για ποια ζωή τώρα μιλάμε, στα καλά μας είμαστε; Κι όμως, όσο εξευτελιστικά κι αν είναι τα γηρατειά, εμένα μου κάνουν κέφι. Ναι, δεν είμαι τρελός (αυτό το ξαναείπα, μήπως είμαι τελικά;) ούτε υπήρξα ποτέ και ευχαρίστως θα πυροβολούσα τον «πρωτοπόρο» που ένδυσε με μουσική σαξοφώνου ταινία πορνό.

Η αναλύτρια κυρία Σάντμπλουμ ψυχαναλύει έναν ηλικιωμένο Αμερικανό αστυνομικό, τον Ρόμπερτ Μπλανκ, που ζει στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ και είναι γνωστός για τα αστυνομικά του μυθιστορήματα. Η κυρία Σάντμπλουμ του ζητά να καταγράφει την καθημερινότητά του σε ημερολόγιο. Ο Ρόμπερτ Μπλανκ διακατέχεται από την πίκρα των γηρατειών («Τα γηρατειά είναι ντροπή. Πώς μπόρεσε να μας το κάνει αυτό η φύση!»), αλλά αποφεύγει τον αυτοσαρκασμό και την αυτολύπηση. Μέσα από το ημερολόγιο αναδύεται ένας ζωντανός χαρακτήρας που παρά τον κυνισμό και τον θυμό με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή, είναι τελικά συγκινητικός, ανθρώπινος και, εν πολλοίς, γοητευτικά απρόβλεπτος.