ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤ ΕΚΔΟΣΗ

Με τη νέα έκδοση (Στ έκδ.) που αναφέρεται στο σύνολο του εργατικού δικαίου για τις ατομικές σχέσεις εργασίας, επιχειρείται ανάλυση και των ανατροπών που επέφεραν οι νεότεροι νόμοι και πρωτίστως οι εφαρμοστικοί για τα μνημόνια, 3843/2010, 3845/2010, 3899/2010, 3996/2011, 4024/2011, 4046/2012, 4052/2012, 4093/2012.

Οι νέες ρυθμίσεις, ανεξάρτητα από τις τυχόν αντισυνταγματικότητες και ασυμβατότητες με διεθνείς συμβάσεις, θέτουν σειρά νομικών προβλημάτων που ξεπερνούν τα συνήθη ερμηνευτικά προβλήματα, γιατί σε πολλά σημεία φέρουν περισσότερο το αποτύπωμα οικονομολόγων παρά νομικών. Το βιβλίο επιχειρεί να αναδείξει τα προβλήματα και να δώσει λύσεις.

Κατά τον συγγραφέα, τα κύρια χαρακτηριστικά των νέων ρυθμίσεων είναι ότι δεν περιορίζονται στην αντιμετώπιση της κρίσης με μεταβατικές διατάξεις, εκτός εξαιρέσεων, ή στην αναγκαία προσαρμογή στα νέα δεδομένα των παραγωγικών σχέσεων, αλλά περιλαμβάνουν ανατροπές σύμφωνα με τις απαιτήσεις του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Αυτό, μέσα από την έξαρση του ανταγωνισμού των κοινωνικών νομοθεσίων, επιδιώκει σταθερώς την κατάλυση των κοινωνικών σταθεροποιητικών θεσμών. Έτσι, οι πρόσφατες ρυθμίσεις δεν περιορίζονται στη δημιουργία κανόνων ευελιξίας με ασφάλεια (felxicurity), αλλά υιοθετούν λύσεις χωρίς την αναγκαία στάθμιση συμφερόντων και χωρίς επαρκή αντισταθμίσματα, ενώ υποτάσσουν κάθε κοινωνική ανάγκη σε οικονομικές προεπιλογές που θεωρούν νομοτελειακά ανεπίδεκτες αμφισβητήσεων.

Οι ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που αναβαθμίζουν με πολλαπλούς τρόπους τις ατομικές συμφωνίες, για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, όπως απελευθέρωση υπερωριών, υποκατάσταση ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας από τον ετήσιο, για μείωση ασφαλιστικών δικλείδων στην ενοικίαση εργαζομένων και στη μερική απασχόληση, για τη μετατροπή των συμβάσεων σταθεράς απασχόλησης σε συμβάσεις ελεύθερα καταγγελλόμενες, για τις διευκολύνσεις απολύσεων χωρίς παράλληλη ενίσχυση της συλλογικής ευθύνης, αναγκαίας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των ανέργων, και για τη μείωση μισθών κάτω από το όριο της φτώχειας, διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο εργασιακών σχέσεων με παραγόμενες ανεξέλεγκτες ανασφάλειες, που επιδεινώνει το ήδη εύθραυστο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο.