ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΡΑΚΟΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Αλλ' ήμουνα απ' τη φύση μου αισιόδοξος -η μάνα μου έλεγε αναίσθητος. Ας έρθει πρώτα ο Σεπτέμβρης ν' απολυθώ, σκεφτόμουνα, και βλέπουμε.

Στο μεταξύ τζάμπα κοιμόμουν, τζάμπα έτρωγα, ο μισθός μου έτρεχε κι έβαζα κάτι και στην πάντα, «Διατάξτε, κύριε ανθυπολοχαγέ», ο ένας, «Μάλιστα κυρ ανθυπολογαχέ», ο άλλος, έκανα και το κομμάτι μου, κι ο μόνος που μου σήκωνε κεφάλι και δεν ήξερα τι να τον κάνω -στο μεταξύ είχε μπει η άνοιξη- ήταν αυτός ο αρχίδης που κρεμότανε ανάμεσα στα σκέλια μου.