ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

«Κανένας να μη βγει έξω», λέει η μάνα μου. Μα εγώ δεν φοβάμαι. Τι θα μας κάνουν οι Γερμανοί; Γερμανός δεν είναι ο διευθυντής του Φιξ ο κύριος Έλμερ, που μας βάζει στη βενζινάκατο και μας πηγαίνει περίπατο; Και ο κύριος Μίλερ και τα παιδιά του, που έρχονται στο σχολείο μας; Και η γυναίκα του νονού μου, που μ' αγαπάει; Και ο Γουσταύος και η Ματίλδη και ο Χανς και η Λίζε, που παίζουμε μαζί;

Εγώ θα βγω να τους δω. Λέω ψέματα πως θα κατεβώ στο διαμέρισμα που μένει η φιλενάδα μου η Σοφούλα. Παίρνω μαζί μου και τον αδελφό μου, που είναι μικρός, και τρέχουμε κρυφά στην Εγνατία. Ζαρώνουμε σε μια πόρτα και βλέπουμε τις γερμανικές φάλαγγες που έρχονται. Ο κόσμος που τους υποδέχεται είναι λιγοστός. Πότε-πότε ακούγεται κανένα μοναχικό χειροκρότημα.

Μια γυναίκα ξανθιά, ψηλή -ίσως Γερμανίδα- τους πετάει λουλούδια και κάτι τους λέει. Αυτοί μέσα στις μοτοσικλέτες τους, στα τανκς, τα θωρακισμένα και τα αμφίβια αυτοκίνητά τους, ξανθοί και ξασπρισμένοι από τη σκόνη, άλλοι όρθιοι με τα αυτόματα στο χέρι, άλλοι σκυμμένοι πάνω στα πολυβόλα τους και άλλοι καθισμένοι στη σειρά, με όπλα και με κράνη, μοιάζουνε μολυβένιοι. Δε γυρίζουν να δουν ούτε αυτήν που τους πετάει λουλούδια. Παγεροί, αγέλαστοι και ωραίοι, περνάν από μπροστά μας.

Τώρα φοβάμαι κι εγώ. Αυτοί δεν είναι σαν τους δικούς μας τους στρατιώτες, ούτε σαν τους Γερμανούς της γειτονιά μας.