ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΨΙΘΥΡΟΙ

Όρθιος, στολισμένος με τα λουλούδια
της άνοιξης και της ζωής!
Της ζωής που εξάγνισε το σκοτεινό
παρελθόν με τη θυσία!
Ναι με τη θυσία!
Τη θυσία που φτάνει ως το θάνατο!
Γεύομαι τους καρπούς του εξαγνισμού,
Ηράκλειους άθλους του έρωτα και του
θανάτου!
Ξάφνου, εκεί στο σκοτεινό δρομάκι μια
χλωμή ύπαρξη, στέκει όρθια μπροστά μου!
Όντας ακίνητη σα νεκρή, σα νεκρή γυναίκα
σε στάση προσοχής!
Σα γυναίκα που φλέγεται από το πάθος για
τη ζωή και συνάμα νιώθει τόσο κοντά της
το θάνατο!
Το θάνατο που κλείνουν μέσα βαθιά οι χαμένες
ζωές μας!
Το θάνατο που ζει δίπλα σε μας κι αισθάνεται!
Το θάνατο που θα σημάνει το τέλος του έργου
της ζωής μας!