ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Β ΤΟΜΟΣ (ΑΔΕΤΟ)

ΑΡΓΟΣΧΟΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΟΡΚΙΣΤΩ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΠΩΣ ΘΑ θελα ετούτο το βιβλίο, ως τέκνο του λογισμού, να ναι το πιο όμορφο, το πιο εύθυμο και το πιο διακριτικό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Όμως δεν μπόρεσα να πάω κόντρα στο νόμο της φύσεως, σύμφωνα με τον οποίο το κάθε πράγμα αναπαράγει το όμοιό του. Έτσι, τι θα μπορούσε να αναπαραγάγει το στείρο κι ακαλλιέργητο τάλαντό μου άλλο απ την ιστορία ενός γιου στεγνού, ζαρωμένου, άχαρου και γεμάτου σκέψεις που δεν τις έχει κάνει ποτέ κανείς, όμοια μα εκείνον που αναπαράχθηκε σε μια φυλακή, όπου έχει το στέκι της η πιο μεγάλη αβολοσύνη κι όπου στήνουν το σπιτικό τους οι πιο θλιβεροί θόρυβοι;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ