ΔΙ ΕΛΙΓΜΩΝ

ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Είναι ωραίος έτσι ο ουρανός
Απογδυμένος τα πολλά σύννεφα.
Τον κοιτώ σα νάταν η τελευταία φορά
Ξέροντας πως καινούργια είναι η κάθε μέρα.
Απολαμβάνω πέρα μακρυά
Το φως που στέλνει ο Αποσπερίτης
Όπως και της ξερής γης τη μυρωδιά,
Τον κελαϊδισμό μιας καρδερίνας
Βιαστικής προς το δέντρο της νύχτας.

Ούτε καταφύγια, ούτε νεκροί, ούτε κακό κανένα
Γύρω μου, σαν τίποτα να μη συνέβαινε
Σ' αυτή τη φθινοπωρινή γαλήνη.
Ούτε θάλασσα, ούτε ποτάμι, ούτε φύλλωμα στα δέντρα.
Μόνο το φεγγάρι, μια φέτα σελήνης
Στο κέντρο του έρημου δρόμου
Δίνει νέα ζωή στην καρδιά που ξέρει.

Μόνο το φεγγάρι στο ελάχιστο φως του
Αρκείται.
Στρίβω τη γωνία
Και ξαναμπαίνω στον κόσμο των ανθρώπων.

(Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 1994)