ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΩΤΗΣΩ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ

...Τα βράδια που φοβάται, νιώθει πως βγάζει κάτι λεπτές ρίζες στις πατούσες και φύλλα στα νύχια των χεριών. Τίποτα δεν είναι αλήθεια, αλλά τη βοηθάει να αναμετριέται με την απόσταση από τη γη ώς τον ουρανό. Την κάνει να ονειρεύεται ότι κολυμπάει στο όνομά της, πως το κεφάλι της έχει καμινάδες και μικρούς στρογγυλούς φεγγίτες και ότι τις νύχτες γλιστράει σε πλεούμενα που οδηγούν πανύψηλοι βάτραχοι. Όμως παραμένει το παιδί που το μόνο του παιχνίδι είναι οι λέξεις και έμαθε από νωρίς την τέχνη της επινόησης για να αντέχει τις νύχτες...

Η 'Αμστερνταμ, το παιδί ή το τελώνιο του σπιτιού αλλά και του βιβλίου, επινοεί πρόσωπα και καταστάσεις που της επιτρέπουν να περνάει από το ορατό στο αόρατο, στην προσπάθειά της να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων. Παίζει με το χρόνο και αναρωτιέται για τη ζωή πριν και μετά. Θέλει μια θάλασσα αποκλειστικά δική της και φρούτα που μιλάνε. Κουβεντιάζει με τα παιχνίδια, αλλά και με πλάσματα της φαντασίας της.

Ένα βιβλίο για όσους νομίζουν ότι μεγάλωσαν, για όσους είναι ακόμα παιδιά, αλλά και για εκείνους που δεν θα ήθελαν να ξαναγυρίσουν πίσω.