Σε κάποια σημεία της διαδρομής του, το μετρό του Βερολίνου, η U-bahn, λειτουργεί υπέργεια. Έτσι, βγαίνοντας από τον σταθμό Nollendorfplatz κατευθύνεται προς τον σταθμό Gleisdreieck, στα σύνορα του Σένεμπεργκ προς το Κρόιτσμπεργκ. Εκεί, μια μέρα του Μάρτη του '89, ύστερα από εκατόν τρεις συνεχείς μέρες μακριά από το Δυτικό Βερολίνο, και οχτώ περίπου μήνες πριν την απώλειά του, όρθιος πίσω από το τζάμι της πόρτας του τελευταίου βαγονιού, με κυρίευσε ακαριαία ένα συναίσθημα για το τοπίο από γκρίζα σπίτια, μισοάδειους δρόμους και άφυλλα δέντρα που έφευγε προς τα δεξιά μου τόσο έντονο, που έσκυψα και άνοιξα την αγκαλιά μου σαν να ήθελα να το σφίξω μέσα. Για πάντα. (Την πόρτα του βαγονιού δεν την άνοιξα.) Το γιατί αυτό το συναίσθημα με κυρίευσε σε εκείνο το σημείο και εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να το πω, δεν το ξέρω. Ξέρω βέβαια πως ήταν κάθε άλλο παρά μια ευτυχισμένη στιγμή για μένα, αφού ταξίδευα με μια φρέσκια κλήση της εφορίας για έλεγχο εσόδων στην τσέπη, που μάλλον απέχθεια για καθετί βερολινέζικο θα δικαιολογούσε παρά διάθεση για αγκαλιές, και ξέρω ακόμη πως η περιοχή Gleisdreieck ήταν από τις πιο άσχημες του Δυτικού Βερολίνου, γι' αυτό και λέω πως επρόκειτο για μια έκρηξη οικειότητας, για μια κραυγή «αναγνώρισης τοπίου» και για την αίσθηση πιθανόν πως αυτού του τοπίου μέρος ήμουν κι εγώ. (Που τελικά ήταν ψευδαίσθηση.)
Σε κάποια σημεία της διαδρομής του, το μετρό του Βερολίνου, η U-bahn, λειτουργεί υπέργεια. Έτσι, βγαίνοντας από τον σταθμό Nollendorfplatz κατευθύνεται προς τον σταθμό Gleisdreieck, στα σύνορα του Σένεμπεργκ προς το Κρόιτσμπεργκ. Εκεί, μια μέρα του Μάρτη του '89, ύστερα από εκατόν τρεις συνεχείς μέρες μακριά από το Δυτικό Βερολίνο, και οχτώ περίπου μήνες πριν την απώλειά του, όρθιος πίσω από το τζάμι της πόρτας του τελευταίου βαγονιού, με κυρίευσε ακαριαία ένα συναίσθημα για το τοπίο από γκρίζα σπίτια, μισοάδειους δρόμους και άφυλλα δέντρα που έφευγε προς τα δεξιά μου τόσο έντονο, που έσκυψα και άνοιξα την αγκαλιά μου σαν να ήθελα να το σφίξω μέσα. Για πάντα. (Την πόρτα του βαγονιού δεν την άνοιξα.) Το γιατί αυτό το συναίσθημα με κυρίευσε σε εκείνο το σημείο και εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να το πω, δεν το ξέρω. Ξέρω βέβαια πως ήταν κάθε άλλο παρά μια ευτυχισμένη στιγμή για μένα, αφού ταξίδευα με μια φρέσκια κλήση της εφορίας για έλεγχο εσόδων στην τσέπη, που μάλλον απέχθεια για καθετί βερολινέζικο θα δικαιολογούσε παρά διάθεση για αγκαλιές, και ξέρω ακόμη πως η περιοχή Gleisdreieck ήταν από τις πιο άσχημες του Δυτικού Βερολίνου, γι' αυτό και λέω πως επρόκειτο για μια έκρηξη οικειότητας, για μια κραυγή «αναγνώρισης τοπίου» και για την αίσθηση πιθανόν πως αυτού του τοπίου μέρος ήμουν κι εγώ. (Που τελικά ήταν ψευδαίσθηση.)
ΒΕRLIN ΒΕRLINBKS.0376658BKS.0376658ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΤΑΚΗΣΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΤΑΚΗΣΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΚατηγορία: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ •ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΤΑΚΗΣ στην κατηγορία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ISBN: 978-960-576-665-8 Συγγραφέας: ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΤΑΚΗΣ Εκδοτικός οίκος: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ Σελίδες: 312 Διαστάσεις: 14Χ21 Ημερομηνία Έκδοσης: Ιούνιος 2017 Σε κάποια σημεία της διαδρομής του, το μετρό του Βερολίνου, η U-bahn, λειτουργεί υπέργεια. Έτσι, βγαίνοντας από τον σταθμό Nollendorfplatz κατευθύνεται προς τον σταθμό Gleisdreieck, στα σύνορα του Σένεμπεργκ προς το Κρόιτσμπεργκ. Εκεί, μια μέρα του Μάρτη του '89, ύστερα από εκατόν τρεις συνεχείς μέρες μακριά από το Δυτικό Βερολίνο, και οχτώ περίπου μήνες πριν την απώλειά του, όρθιος πίσω από το τζάμι της πόρτας του τελευταίου βαγονιού, με κυρίευσε ακαριαία ένα συναίσθημα για το τοπίο από γκρίζα σπίτια, μισοάδειους δρόμους και άφυλλα δέντρα που έφευγε προς τα δεξιά μου τόσο έντονο, που έσκυψα και άνοιξα την αγκαλιά μου σαν να ήθελα να το σφίξω μέσα. Για πάντα. (Την πόρτα του βαγονιού δεν την άνοιξα.) Το γιατί αυτό το συναίσθημα με κυρίευσε σε εκείνο το σημείο και εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να το πω, δεν το ξέρω. Ξέρω βέβαια πως ήταν κάθε άλλο παρά μια ευτυχισμένη στιγμή για μένα, αφού ταξίδευα με μια φρέσκια κλήση της εφορίας για έλεγχο εσόδων στην τσέπη, που μάλλον απέχθεια για καθετί βερολινέζικο θα δικαιολογούσε παρά διάθεση για αγκαλιές, και ξέρω ακόμη πως η περιοχή Gleisdreieck ήταν από τις πιο άσχημες του Δυτικού Βερολίνου, γι' αυτό και λέω πως επρόκειτο για μια έκρηξη οικειότητας, για μια κραυγή «αναγνώρισης τοπίου» και για την αίσθηση πιθανόν πως αυτού του τοπίου μέρος ήμουν κι εγώ. (Που τελικά ήταν ψευδαίσθηση.) ΒΕRLIN ΒΕRLIN
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση