ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ

Βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης της Ντίνας Καραβίτη είναι ο επίμονα διακριτικός λυρισμός, η στοχαστική διάθεση και η αμφίθυμη αλλά διαρκής σχέση της με το θάνατο.
Η τεχνική της είναι κατακτημένη από νωρίς και ευτυχεί περισσότερο όταν την οδηγεί στο σύντομο, σχεδόν αποφθεγματικό ποίημα, λιτό στην έμπνευσή του και πυκνό στη διατύπωση. Το ακαριαίο, απόλυτα οικονομημένο ύφος στηρίζει τον ανδρείο (πήγα να πω: αρρενωπό) λυρισμό της. Και στις τρεις συλλογές της είναι έντονη η μέριμνα της μουσικότητας και της αρχιτεκτονημένης δομής. Τα νοήματά της είναι καθαρά και η γλώσσα της εύφορη, παρά την ανίχνευση ορισμένων παρωχημένων δημοτικών τύπων στις πρώτες συλλογές, οι οποίοι αργότερα δίνουν τη θέση τους σε αρκετά λόγια στοιχεία, επαρκώς αφομοιωμένα στην υφολογία του ανάλογου υλικού.

Η ποιήτρια συχνά λειτουργεί μεταφυσικά διαμέσου των φυσικών πραγμάτων, των ανατροπών χριστιανικών μύθων ή της ιδιότυπα προσωπικής χρήσης στοιχείων από την ελληνική μυθολογία. Ανιχνεύεται, ιδίως στις δύο πρώτες συλλογές της, με βάση τα παραπάνω, μια «αισώπεια» τάση για ευφυείς αντιθέσεις, των οποίων η ζωηρότητα παράγει το ποιητικό αποτέλεσμα. Στις αντιθέσεις αυτές συχνά παρεμβαίνει η ειρωνεία, ο σαρκασμός ή ο αυτοσαρκασμός.

Η φιλοσοφική διάθεση, που θα ενταθεί όσο οι συλλογές προχωρούν, χρησιμοποιεί εύστοχα ιστορικές περσόνες.
Φανατικός εχθρός του περιττού και κάθε αισθηματολογίας, κάτοικος συνειδητός ενός a priori επιτύμβιου εαυτού, η Ντίνα Καραβίτη κατέστησε σαφές, διακριτό και ευπρόσδεκτα αγέρωχο το ποιητικό της στίγμα.