ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Μπήκες από τη χαραμάδα της πόρτας. Σαν άνεμος μανιασμένος ανακάτεψες τα συρτάρια με τις αναμνήσεις. Φόρεσες τα μαντίλια μου και έγινες αύρα θαλασσινή, ημέρεψες. Με ρουθούνια ταυρίσια ορθάνοιχτα μύρισες τα σεντόνια μου. Ρούφηξες τη μυρωδιά τους μέχρι που έμεινες ξέπνοος. Με μακριά δάχτυλα πινέλα ζωγράφισες στους τοίχους τα όνειρά μου σε στίχους. Ξεγέλασες την ονειροπαγίδα μου και έκλεψες τους εφιάλτες μου. Φόρεσες τα παπούτσια μου και έκανες τα ταξίδια μου. Μόρφασες για μια στιγμή κι ύστερα έριξες μια σταγόνα απ' τον ιδρώτα σου στο άρωμά μου.

Σε κοίταξα με μάτια ορθάνοιχτα γεμάτα απορία και φόβο. Μου χαμογέλασες, κι όπως απρόσμενα ήρθες, έφυγες.

Ίσα που πρόλαβα να δω πως στα μακριά σου δάχτυλα κρατούσες το μαύρο μου μαντίλι.