ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΗ ΜΝΗΜΗ

Μικρασία. Από τις εύφορες μέρες στον τρόμο της καταστροφής. Μια οικογένεια σέρνεται από το πάτριο Ναζλί, στα μονοπάτια της Ανατολίας. Αρπάζεται από το αόρατο δίχτυ της αγάπης, ορθώνει την ανθρωπιά της μπροστά στα Τάγματα Εργασίας. Η ζωή ξεδιπλώνει τα μίλια της πάνω στις ράγες του σιδηρόδρομου που καταλήγει στην καμένη Σμύρνη. Παιδικές περιπλανήσεις ανάμεσα στα αποκαΐδια και στα ίχνη της σφαγής.
Προσφυγιά στη νέα πατρίδα, μαζική ταπείνωση, τα πρώτα αβέβαια βήματα στον άγνωστο τόπο. Το ματαιωμένο όνειρο της μόρφωσης και η εφηβεία στο μεροκάματο. Κατοχή, όταν σεμνά ξεπερνιούνται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Το στιβαρό χτίσιμο της επιβίωσης, το πυρίμαχο της αγάπης.
Το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, ο Αρίστος, δεν είναι ήρωας. Είναι ένα παιδί που ατσαλώνεται στις δυσκολίες, ένας άντρας που σφίγγει τα δόντια και προχωρεί. Ένας άνθρωπος που μέσα από την ταλαιπωρία και τη ματαίωση κρατάει το κουράγιο και την υπερηφάνεια να αναζητήσει τον έρωτα και να χτίσει στέρεα την ευτυχία.

«Στην καμπή της δημοσιάς φάνηκε επιτέλους το φρικτό καραβάνι. Σκούρο, μακρύ, αργόσυρτο σκουλήκι. Εξαθλιωμένοι άντρες κάθε ηλικίας. Τα ρούχα τους, ράκη χωρίς σχήμα, κρέμονται από τα ταλαίπωρα κορμιά τους. ’λλοι με ξεχαρβαλωμένα παπούτσια, άλλοι με ξυλοτσόκαρα, άλλοι με κουρέλια δεμένα στα ματωμένα πόδια τους, σέρνουν τα βήματά τους προς το κέντρο της μικρής πόλης. Βογκητά, κλάματα, οιμωγές και μια λέξη που ξεκίνησε σαν μοναχικός στεναγμός κι ενώθηκε με τη λέξη του διπλανού, και του άλλου, και του άλλου, κι έγινε αλλόκοτος ψαλμός: νερό, νερό, λίγο νερό, αδέρφια...»