ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τα δεκατρία κείμενα αυτού του τόμου συναποτελούν μια ευσύνοπτη παρουσίαση του ιστορικού ρόλου που έπαιξαν οι αναρχικοί και οι μπολσεβίκοι κατά τη μακρόχρονη διαδικασία της Ρωσικής Επανάστασης.

Τα πρώτα τρία κείμενα, γραμμένα από δύο ελευθεριακούς πανεπιστημιακούς ερευνητές (ο ένας πολιτικός επιστήμονας και ο άλλος ιστορικός), εξιστορούν τις δραματικές εξελίξεις στις οποίες έλαβαν μέρος ποικίλες τάσεις και ρεύματα των Ρώσων αναρχικών καθώς και το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου αυτές έλαβαν χώρα. Τα υπόλοιπα δέκα κείμενα προέρχονται από εμβληματικές μορφές του διεθνούς αναρχικού κινήματος που έζησαν από τα μέσα τα αιματηρά γεγονότα (Κροπότκιν, Μπέρκμαν, Γκόλντμαν, Σαπίρο) ή και πρωταγωνίστησαν σε αυτά (Μαχνό, Βολίν, Μαξίμοφ).

Οι συγγραφείς αναφέρονται εκτενώς στο ακανθώδες ζήτημα της προβληματικής σχέσης αναρχικών και μπολσεβίκων η οποία προσέλαβε επικίνδυνες διαστάσεις, με αποτέλεσμα τη φυσική εξόντωση, την εξορία ή την αυτοεξορία όλων των δρώντων αναρχικών (ακόμη και των μη βίαιων Τολστοϊκών «ιδεολόγων» αναρχοχριστιανών επειδή, ως αντιρρησίες συνείδησης, αρνούνταν να στρατολογηθούν στον Κόκκινο Στρατό).

Ο συλλογικός αυτός τόμος έρχεται έτσι να συμβάλει όχι μόνο στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας αλλά και στην ερμηνεία των αιτίων για την τερατογένεση του πρώτου ολοκληρωτικού κρατιστικού μορφώματος, υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο Ε.Σ.Σ.Δ. - Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, δηλαδή, όπως τόνιζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «τέσσερις λέξεις, τέσσερα ψέματα».