ΑΜΥ

-Θα κλείσεις επιτέλους αυτό το φως; Σαν ανακριτικός προβολέας πέφτει μέσα στα μάτια μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ, είπε με νυσταγμένο ύφος η Αμαρυλλίς στην αδελφή της δείχνοντας με έναν έντονο μορφασμό τον εκνευρισμό της.
-Αμάν όλο παράπονα είσαι! Ούτε ένα βιβλίο δεν μπορώ να διαβάσω μαζί σου. Είσαι η πιο σπαστική αδελφή τού κόσμου...
Και λέγοντας αυτά η μικρή Μελίνα έκλεισε απότομα το βιβλίο που διάβαζε αφήνοντάς το, ρουθουνίζοντας ελαφρά, στο κομοδίνο δίπλα της. Αμέσως μετά τέντωσε τα δάκτυλά της και πατώντας τον διακόπτη έκλεισε το φωτιστικό δίπλα της, εξαφανίζοντας αμέσως το έντονο πορτοκαλοκόκκινο φως του, βυθίζοντας το δωμάτιο στο απόλυτο σκοτάδι.
-Σπαστικιά ε, είπε η Αμαρυλλίς, μα πριν προλάβει να απαντήσει η Μελίνα τής πέταξε με δύναμη ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο.
-Αυτό ήταν… Ήρθε το τέλος σου, φώναξε παιχνιδιάρικα η Μελίνα.
Και ξεσπώντας σε γέλια οι δύο αδελφές πετούσαν μαξιλάρια η μία στην άλλη γελώντας δυνατά και χοροπηδώντας με τα γόνατα πάνω στα κρεβάτια τους, κάνοντάς τα να τρίζουν μέσα στην σιωπή τής νύχτας.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε απότομα και μπήκε μέσα η μητέρα τους με ένα ύφος δήθεν αυστηρό, αλλά που ποτέ δεν έπειθε κανέναν. Η καλοσύνη της ήταν διάχυτη ό, τι έκφραση και αν έπαιρνε.