ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

"Να περπατώ ολομόναχος
στους ανήλιαγους δρόμους
μιας αφιλόξενης πόλης
προσδοκώντας το απόν αύριο
είναι η παραδοχή
της πραγματικότητας.
Σε θέλω κοντά μου"
μου έγραφες.

Η πόλη
ζωγραφισμένη από ψηλά
να χαμογελά μορφάζοντας
και εγώ
κρατώντας την κάρτα σου
με τη βροχή των ματιών μου
να ξεπλένω τις στέγες της
να ποτίζω τα πάρκα της.

Τα γράμματα ξεθώριασαν
το χαρτί θάμπωσε
οι γωνίες τσάκισαν.
Από τη φθορά του χρόνου
η ελπίδα ανέγγιχτη
την πρόσκληση
ακόμα περιμένει.