ΑΜΦΙ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Όταν κοντά στο σούρουπο, μέσα στο Καπιτώλιο, άκουσα το πλήθος

να υποδέχεται χειροκροτώντας τ' όνομα μου, δε θα 'λεγα πως ένιωθα στ' αλήθεια ευτυχισμένος τη νύχτα που ακολούθησε. Ακόμη κι όταν το έριχνα σε γλέντια ή όταν έβλεπα τα σχέδια μου να εκπληρώνονται, και πάλι δεν ήμουνα στ' αλήθεια ευτυχισμένος. Αλλά όταν κάποιο πρωινό ξυπνήσαμε το χάραμα σφύζοντας από υγεία, ξεκούραστος κι ανάλαφρος, ρουφώντας με την ώριμη ανάσα του φθινοπώρου,

'Όταν αντίκρυσα τ' ολόγιομο φεγγάρι να ξεθωριάζει στα δυτικά χάνοντας λίγο λίγο το σχήμα του μέσα στο φως του πρωινού, Όταν περιπλανήθηκα στο έρημο ακρογιάλι, γδύθηκα και κολύμπησα γελώντας με τα δροσερά νερά και βλέποντας τον ήλιο ν' ανατέλλει, Κι όταν ξάφνου στοχάστηκα πως ναι, ο αγαπημένος φίλος κι εραστής μου, γύριζε πάλι απ' το ταξίδι που μας χώρισε σε μένα, τότε, ω τότε ναι, ήμουν στ' αλήθεια ευτυχισμένος, Τότε η κάθε ανασαιμιά του αέρα μου φαινόταν γλυκύτερη κι η κάθε μπουκιά που γεύτηκα έπιασε μέσα μου καλύτερα τη μέρα εκείνη, Κι η μέρα εκείνη πέρασε όμορφα, και η επόμενη ήρθε με την ίδια χαρά, και την επόμενη το βράδι ήρθε ο φίλος μου: Και τη νύχια εκείνη, καθώς ξαγρυπνούσα ακίνητος, άκουσα τα κύματα να κυλάνε ήρεμα πάνω στις ακτές, 'Aκουσα τ' ανάλαφρο σύρσιμο των νερών και της άμμου να απευθύνεται σε μένα ψιθυριστά, καλοτυχίζοντάς με, Γιατί εκείνος που αγαπούσα πιο πολύ στον κόσμο κοιμόταν τώρα δίπλα μου, κάτω απ' τον ίδιο σκέπασμα, μέσα στην κρύα νύχτα, Με το πρόσωπο του στραμμένο προς το μέρος μου, λουσμένο στις ακτίνες του φθινοπωριάτικου φεγγαριού, και με το μπράτσο του ελαφρά περασμένο γύρω απ' το στέρνο μου. Εκείνη τη νύχτα ήμουνα στ' αλήθεια ευτυχισμένος.

Γουώλτ Γουίτμαν (μτφ.: Λ. θ. )