ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΚΑΝΑΒΕΡΑΛ

ΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΤΙΝΙΚΑΣ

Χωρίς απόκριση πέρναγε ο αέρας στα απόκρυφα σοκάκια
της Μαρτινίκας όταν χωμένη στα φτηνά ξενοδοχεία
της παραλίας και στα κουπέ των αυτοκινήτων μεθούσε
από τα βαριά αρώματα της ψυχής της.

Το παράδοξο ήταν πως εκείνη το διασκέδαζε ασύστολα
κι εγώ γερνούσα από τις προκλητικές δεξιοτεχνίες της
στον έρωτα...γιατί ήμουν απών.

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, εγώ ξανάνιωσα (γιατί
ήμουν απών) κι αυτή βαραίνει γριά στο μικροαστικό της
σπίτι.

Εκείνος ο αέρας που βυθιζόταν στον κόλπο της, απε-
λευθερώνεται σηπτικός και αποκρουστικός -νύχτα και
μέρα- και χωρίς να το περίμενε η ίδια ποτέ, ακούγεται
σαν φάλτσα καραμούζα.