ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

«'Αξιζε;»:
Αυτό ήταν λοιπόν; Τόσα λίγα τα υπάρχοντα του εξόριστου καιρού;
Δύο καρέκλες δίδυμες, να κάθεται η ψευδαίσθηση με την ανάγκη, βιβλία, στενά ρούχα, μερικές φωτογραφίες αγνώστων, όλα με τάξη σε κούτες, μα μέσα μου η μετακομιδή κομμάτια, κύματα σπασμένα, αποσπάσματα άοπλα παγωμένα σε σωρούς, σε ιστούς ομαδικούς, οστά κρεματόρια και θάλαμοι δακρύων, γράμματα αγνοούμενα και φλέβες συρματοπλέγματα, στο ολοκαύτωμα του ενός. 'Αξιζε.