640

«... Γονατισμένος μπροστά του, έσκυψα το κεφάλι. Έτοιμος, σαν να περίμενα από καιρό το δήμιό μου. Χαμένος σε ένα μεταβατικό περιβάλλον, κάπου όπου δεν μπορούσα να ζήσω και να πεθάνω. Τα χρώματα ήταν πεθαμένα, το άσπρο και το μαύρο κυριαρχούσαν. Η πόλη νεκρή, η φύση νεκρή, ο ουρανός νεκρός, τα αστέρια νεκρά, το φεγγάρι νεκρό, ο ήλιος νεκρός, ακόμη και το σκοτάδι νεκρό. Κάθε γωνία κι ένα συντρίμμι, η σκουριά έχει καταρρακώσει όλα τα αυτοκίνητα στους δρόμους, δημιουργώντας τόνους σκουριάς.
Με τον αέρα βρώμικο, βαρύ από την σκουριά, το χώμα είχε παραδοθεί και αυτό στο μαύρο. Με όλη τη πλάση νεκρή, σάπια, η ζωή μου βρώμαγε, σάπιζε στο χρόνο, σάπιζε στην ανυπαρξία. Χωρίς ελπίδα για αλλαγές δεν φοβόμουν τίποτα, αντί για ελεύθερος ήμουν δέσμιος αυτής της άρρωστης πραγματικότητας. Από τη μέρα που κατάπια τα χρώματα βυθίστηκα στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες. Χωρίς καμία επαφή με το χρόνο ούτε εγώ δεν θυμόμουν πόσος καιρός έχει περάσει που ήμουν μόνος σε αυτό τον εφιάλτη. Μερικοί κάτοικοι έκαναν κάποιες φοβισμένες, νωχελικές εμφανίσεις. Ένας από αυτούς έγινε μέρος της καθημερινότητας μου, εκείνη την μέρα όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Η μοίρα που θα επέλεγα εγώ».